ΟΙ ΨΙΘΥΡΟΙ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ
Η Τίνα Βασιλοπούλου, στην καινούρια ενότητα των έργων
ζωγραφικής της που παρουσιάζει, επικεντρώνει το βλέμμα του θεατή στον
μικρόκοσμο των αντικειμένων της καθημερινότητας. Τα θέματά της λειτουργούν ως
αφετηρίες ενός διαλόγου που αναπτύσσεται γύρω από τις τονικότητες του φωτός και
των χρωμάτων, των όγκων και των αντανακλάσεων στο πεδίο και στον χώρο
επιφανειών και βάθους. Με έναν συνδυασμό λεπτομερούς ρεαλιστικής απεικόνισης
και αφαιρετικής πινελιάς, η Τίνα Βασιλοπούλου ανατρέπει τα δεδομένα της
προοπτικής, υπονομεύοντας την ίδια την ψευδαισθητική αντίληψη και μαζί με
αυτήν, τη θέση και τις σημασίες παρατήρησης του θεατή που οι βεβαιότητές του
τον οδηγούν σ’ ένα αίνιγμα γύρω από όσα αντικρίζει, τα οποία εννοιοδοτούν
άλλωστε και την παρουσία του. Στην πραγματικότητα, η ζωγράφος απεικονίζει τους
ψίθυρους των πραγμάτων, διαμέσου των οποίων υπαινίσσεται τις σχέσεις οπτικής
και απτικής αίσθησης, την εγγύτητα και
τις αποστάσεις, τη στιγμή και την διάρκεια, τις μνήμες και την ανθρώπινη
παρέμβαση σ’ ένα «περιβάλλον» οικειότητας και παραδοξοτήτων, ασφάλειας και
ανατροπών των δεδομένων των ισορροπιών.
Κάθε έργο της Τίνας Βασιλοπούλου εμφανίζεται σαν μια
«υπόθεση εργασίας» για το βλέμμα που περισκοπεί και εμβαθύνει γύρω από τους
τρόπους στοιχειοθέτησης και ταυτόχρονης αποκωδικοποίησης του ορατού που
μετατρέπει το γνωστό σε άγνωστο και το σταθερό σε φευγαλέο, μέσα από τις νύξεις
ενός ρομαντισμού που επανέρχεται για να αποσύρει τη σκόνη των ετών,
αποκαλύπτοντας μια νέα κάθε φορά συνθήκη ζωής. Τα εικαστικά «πράγματα» μεταφράζουν
ποιότητες και χαρακτήρες, χειρονομίες και νοοτροπίες, ήθη και αντιλήψεις, από
στιγμές του παρελθόντος χρόνου και μιας καθημερινότητας που επανέρχεται για να
εξουδετερώσει το πεπερασμένο. Τα «πράγματα» ως ετεροπροσωπίες ανθρώπων, όπως τα
παρουσιάζει η Τίνα Βασιλοπούλου, μετατρέπονται σε ρηματικές ενέργειες μιας
ομιλητικής σιωπής. Μιας σιωπής, πίσω από την οποία διακρίνει κανείς μια υπόγεια
γεωμετρία θέσεων και αντιπαραθέσεων ανάμεσα στην ελεγεία και την αλληγορία,
στην πρόθεση και στην ανάκληση επίσης μιας ατμόσφαιρας, που υποβάλλεται για να τονίσει
και ταυτόχρονα να άρει τον λυρισμό της. Εικόνες παριστάνουν και φωτίζουν τις
παρυφές μιας πραγματικότητας που εμφανίζεται πιθανή και ρευστή, στίλβουσα και
διερωτηματική, ποιητική και αποφθεγματική, αφήνοντας ως μεταίσθηση στον θεατή,
τα αποσιωπιτικά της.
Αθηνά Σχινά
Κριτικός & Ιστορικός Τέχνης
